Hollanders, vuilnismannen en een watergevecht.
24 februari 2018 - Chosica, Peru
Beste allemaal,
Vorige week zaterdagmiddag, als we aan tafel zitten te eten, arriveren ze dan: Mea en Joëlle namens de stichting Hogar de Gina Nederland en Jan Dirk. Dat was een prettig moment, voor ons 3 bekende Nederlanders. De reden van hun bezoek is om diverse zakelijke onderwerpen met verschillende betrokkenen van Hogar de Gina te bespreken. Behalve dat we ook nog een klein handje konden helpen was het ook leuk om weer eens Nederlands met andere mensen te kunnen spreken en samen een glaasje te kunnen drinken en een hapje te kunnen eten in het centrum van Chosica.
De kinderen krijgen van de Nederlanders een zakje met snoep en fruit en voor zondag een brownie bij de koffie en voor Rocio en Judith namen ze een doosje met tulpenbollen mee. Hoe Hollands wil je het allemaal hebben?
Trouwens, de bollen die zaterdag meteen zijn geplant door señor André, bloeien 6 dagen later, op vrijdag, de vertrekdag van Jan Dirk, Mea en Joëlle, al!!!!! Rocio is beretrots dat de tulpen binnen een week al bloeien: ze zijn liever in Peru dan in Nederland waar het veel langer duurt 😉
Wat we moeten vertellen is het bezoek, met alle Hollanders, Judith en Rocio en Ana Luz, aan een sloppenwijk. Op de helling van een berg woont de moeder van Ana Luz. Haar moeder is verstandelijk beperkt. Als wij aankomen en het huis zien valt het ons eigenlijk nog mee. Stenen muren en een dak boven het hoofd. Binnen is het erg volgepropt en niet altijd even schoon. Buiten laat de hygiëne ook wel te wensen over. Wat ons vooral verontrust is de ligging van de krottenwijk. De wijk ligt op een steile helling vol met grote rotsen en die, voor zoals het lijkt, elk moment naar beneden kunnen vallen, zeker met een zware regenbui. De overheid staat toe dat de mensen hier gratis kunnen bouwen omdat ze er zelf niets mee kunnen. ....... De moeder van Ana Luz is een vriendelijke, goedlachse vrouw, maar als we wegrijden concluderen wij dat er weinig te lachen valt wat betreft de situatie van deze mensen. Behalve het zakelijke, wat voor Jan Dirk, Mea en Joëlle veel tijd in beslag neemt is er ook tijd voor ontspanning met de meiden, zoals bijvoorbeeld een dagje naar een waterpark.
's Morgens komt bij Hogar de Gina een bus aangereden en als het hele spul in de bus zit en we over de El Dorado hobbelen richting de Carratera Central, moet er eerst gebeden worden voor een behouden aankomst in Perulandia, het waterpark in Lima. De meiden hebben de dag van hun leven: zoveel zwembaden, zoveel glijbanen en 's middags worden ze getrakteerd op Pollo a la Brasa, het meest favoriete gerecht van de Peruanen, patat met kip en salade. Moe en voldaan stappen de meiden weer de bus in en als er uiteraard weer gebeden is, vallen alle oogjes dicht. Het gebed is verhoord, we komen weer heelhuids thuis.
Donderdagavond, de laatste avond van het Hollands bezoek, wordt de week afgesloten met een pannenkoekenfestijn. Dit was een groot succes. De meiden konden beslist geen pannenkoek meer op. Misschien grappig te vermelden: de aardbeienjam die op tafel was gezet werd nauwelijks aangeraakt want natuurlijk doe je in Peru chocoladecaramelpasta op je pannenkoek.
Vrijdagochtend nemen Jan Dirk, Mea en Joëlle afscheid van Hogar de Gina en als we ze weg zien lopen en nastaren, beseffen we ons dat we weer met z'n twéétjes zijn.
We besluiten om verder te gaan met het repareren van de trampoline. We zijn amper 10 minuten bezig als de bel bij de ingang van het terrein van Hogar de Gina gaat. Vlakbij waar wij staan. Normaal gesproken opent Rocio of Judith of eventueel 1 van de oudste meiden de poort. Maar er komt zo gauw niemand aangelopen. 1 van de jongere meiden zegt: "basura" of tewel "vuilnis".
Dat zou best wel eens kunnen want we horen een vrachtwagen met een belletje. Dus besluit Renate om de deur open te doen. Aangezien de vrachtwagen niet door de poort past komen er 2 kleine Peruaanse mannetjes aangelopen. Groot schetst onze verbazing als we de mannen met hun handen de vuilnisvaten leeg zien scheppen. Alles wordt onderzocht of er nog kostbaarheden tussen zitten. Maar om het alleronderste uit de vaten te kunnen halen, verdwijnen ze bijna helemaal in het vat. Als alles in de vrachtwagen ligt, brabbelen ze nog wat Spaans tegen Renate die daarop zegt: "no comprendo". No comprendo, ik begrijp het niet. Nou, dat ze het niet begrijpt blijkt later wel. Na 10 minuten staat de vrachtwagen nog steeds stationair te draaien. Brithany, de kleine die eerst "basura" zei, legt uit dat die vuilnismannen heel arm zijn en niks te eten hebben. Snel rent Brithany naar binnen en in allerijl worden er een paar zakjes met koekjes gegrepen en komt ze terug gestormd. Maar...... Als de deur wordt open gedaan is de vuilniswagen net vertrokken. ..... Renate, we komen toch om de naaste te helpen?
Zaterdag, vandaag, hebben we Peruaans carnaval gevierd. Carnaval: in Nederland denken we dan aan grote hoeveelheden alcohol maar hier in Peru werkt dat toch iets anders. Wat wij niet wisten, maar carnaval is hier een groot watergevecht. Gisteren wilden de meiden dit feest al vieren maar omdat wij naar de stad gingen, hebben ze het uitgesteld naar vandaag. Na het middageten, als we in de tuin lopen, vliegen de meiden van alle kanten op ons af en krijgen we een volle laag water over ons heen. Dat laten we natuurlijk niet op ons zitten en pakken de meiden terug. In no-time is iedereen bij het watergevecht betrokken. Nog doller wordt het als sommige meiden potjes met waterverf hebben. Gezichten, armen, benen, kleren, alles wordt er onder gesmeerd. Gelukkig dat er een zwembadje buiten staat, de kans om je weer schoon te spoelen.
Nee dus. Je hebt het er nog niet afgespoeld of van alle kanten word je weer met verf besmeurd, waarbij wij niet onder willen doen. Na ruim een uur is deze gekkigheid voorbij en zoeken we de douche op. De kleren in de wasmachine en nu maar hopen dat alles er uit gaat.
Groeten uit een warm Chosica 😉
Vorige week zaterdagmiddag, als we aan tafel zitten te eten, arriveren ze dan: Mea en Joëlle namens de stichting Hogar de Gina Nederland en Jan Dirk. Dat was een prettig moment, voor ons 3 bekende Nederlanders. De reden van hun bezoek is om diverse zakelijke onderwerpen met verschillende betrokkenen van Hogar de Gina te bespreken. Behalve dat we ook nog een klein handje konden helpen was het ook leuk om weer eens Nederlands met andere mensen te kunnen spreken en samen een glaasje te kunnen drinken en een hapje te kunnen eten in het centrum van Chosica.
De kinderen krijgen van de Nederlanders een zakje met snoep en fruit en voor zondag een brownie bij de koffie en voor Rocio en Judith namen ze een doosje met tulpenbollen mee. Hoe Hollands wil je het allemaal hebben?
Trouwens, de bollen die zaterdag meteen zijn geplant door señor André, bloeien 6 dagen later, op vrijdag, de vertrekdag van Jan Dirk, Mea en Joëlle, al!!!!! Rocio is beretrots dat de tulpen binnen een week al bloeien: ze zijn liever in Peru dan in Nederland waar het veel langer duurt 😉
Wat we moeten vertellen is het bezoek, met alle Hollanders, Judith en Rocio en Ana Luz, aan een sloppenwijk. Op de helling van een berg woont de moeder van Ana Luz. Haar moeder is verstandelijk beperkt. Als wij aankomen en het huis zien valt het ons eigenlijk nog mee. Stenen muren en een dak boven het hoofd. Binnen is het erg volgepropt en niet altijd even schoon. Buiten laat de hygiëne ook wel te wensen over. Wat ons vooral verontrust is de ligging van de krottenwijk. De wijk ligt op een steile helling vol met grote rotsen en die, voor zoals het lijkt, elk moment naar beneden kunnen vallen, zeker met een zware regenbui. De overheid staat toe dat de mensen hier gratis kunnen bouwen omdat ze er zelf niets mee kunnen. ....... De moeder van Ana Luz is een vriendelijke, goedlachse vrouw, maar als we wegrijden concluderen wij dat er weinig te lachen valt wat betreft de situatie van deze mensen. Behalve het zakelijke, wat voor Jan Dirk, Mea en Joëlle veel tijd in beslag neemt is er ook tijd voor ontspanning met de meiden, zoals bijvoorbeeld een dagje naar een waterpark.
's Morgens komt bij Hogar de Gina een bus aangereden en als het hele spul in de bus zit en we over de El Dorado hobbelen richting de Carratera Central, moet er eerst gebeden worden voor een behouden aankomst in Perulandia, het waterpark in Lima. De meiden hebben de dag van hun leven: zoveel zwembaden, zoveel glijbanen en 's middags worden ze getrakteerd op Pollo a la Brasa, het meest favoriete gerecht van de Peruanen, patat met kip en salade. Moe en voldaan stappen de meiden weer de bus in en als er uiteraard weer gebeden is, vallen alle oogjes dicht. Het gebed is verhoord, we komen weer heelhuids thuis.
Donderdagavond, de laatste avond van het Hollands bezoek, wordt de week afgesloten met een pannenkoekenfestijn. Dit was een groot succes. De meiden konden beslist geen pannenkoek meer op. Misschien grappig te vermelden: de aardbeienjam die op tafel was gezet werd nauwelijks aangeraakt want natuurlijk doe je in Peru chocoladecaramelpasta op je pannenkoek.
Vrijdagochtend nemen Jan Dirk, Mea en Joëlle afscheid van Hogar de Gina en als we ze weg zien lopen en nastaren, beseffen we ons dat we weer met z'n twéétjes zijn.
We besluiten om verder te gaan met het repareren van de trampoline. We zijn amper 10 minuten bezig als de bel bij de ingang van het terrein van Hogar de Gina gaat. Vlakbij waar wij staan. Normaal gesproken opent Rocio of Judith of eventueel 1 van de oudste meiden de poort. Maar er komt zo gauw niemand aangelopen. 1 van de jongere meiden zegt: "basura" of tewel "vuilnis".
Dat zou best wel eens kunnen want we horen een vrachtwagen met een belletje. Dus besluit Renate om de deur open te doen. Aangezien de vrachtwagen niet door de poort past komen er 2 kleine Peruaanse mannetjes aangelopen. Groot schetst onze verbazing als we de mannen met hun handen de vuilnisvaten leeg zien scheppen. Alles wordt onderzocht of er nog kostbaarheden tussen zitten. Maar om het alleronderste uit de vaten te kunnen halen, verdwijnen ze bijna helemaal in het vat. Als alles in de vrachtwagen ligt, brabbelen ze nog wat Spaans tegen Renate die daarop zegt: "no comprendo". No comprendo, ik begrijp het niet. Nou, dat ze het niet begrijpt blijkt later wel. Na 10 minuten staat de vrachtwagen nog steeds stationair te draaien. Brithany, de kleine die eerst "basura" zei, legt uit dat die vuilnismannen heel arm zijn en niks te eten hebben. Snel rent Brithany naar binnen en in allerijl worden er een paar zakjes met koekjes gegrepen en komt ze terug gestormd. Maar...... Als de deur wordt open gedaan is de vuilniswagen net vertrokken. ..... Renate, we komen toch om de naaste te helpen?
Zaterdag, vandaag, hebben we Peruaans carnaval gevierd. Carnaval: in Nederland denken we dan aan grote hoeveelheden alcohol maar hier in Peru werkt dat toch iets anders. Wat wij niet wisten, maar carnaval is hier een groot watergevecht. Gisteren wilden de meiden dit feest al vieren maar omdat wij naar de stad gingen, hebben ze het uitgesteld naar vandaag. Na het middageten, als we in de tuin lopen, vliegen de meiden van alle kanten op ons af en krijgen we een volle laag water over ons heen. Dat laten we natuurlijk niet op ons zitten en pakken de meiden terug. In no-time is iedereen bij het watergevecht betrokken. Nog doller wordt het als sommige meiden potjes met waterverf hebben. Gezichten, armen, benen, kleren, alles wordt er onder gesmeerd. Gelukkig dat er een zwembadje buiten staat, de kans om je weer schoon te spoelen.
Nee dus. Je hebt het er nog niet afgespoeld of van alle kanten word je weer met verf besmeurd, waarbij wij niet onder willen doen. Na ruim een uur is deze gekkigheid voorbij en zoeken we de douche op. De kleren in de wasmachine en nu maar hopen dat alles er uit gaat.
Groeten uit een warm Chosica 😉
ik weet niet of je deze kunt openen!
Wat weer een belevenissen en je lijkt wel een supporter met dat verf.
Liefs, Anita
vriendelijke groeten ouders van justin
oftewel hans en willy