Mexico...... na regen komt zonneschijn.

16 mei 2018 - Tulum, Mexico

Hallo allemaal,

Mexico? vroegen diverse backpackers ons, als we vertelden van onze reis. Zo'n mooi land en zulk lekker eten. Het water liep hun uit de mond.

Kijk, dat horen we graag.

Donderdag vertrekken we keurig om 5.05 uur vanuit Asuncion richting Lima. De vlucht verloopt voorspoedig net als de vlucht van Lima naar Cancun. Waarschijnlijk omdat we 's nachts weinig geslapen hebben, kunnen we tijdens beide vluchten nog een paar uurtjes slapen.
Keurig op tijd landen we in Cancun en even later lopen we richting de douane. Nog 20 meter scheidt ons van het paradijselijke Mexico.
Wat zal er nog mis kunnen gaan?

Wel, er is nog een vliegtuig geland en na 3 kwartier hebben we eindelijk onze stempel te pakken.
Onze backpacks liggen ondertussen al klaar en vol vertrouwen gaan we ons nieuw avontuur tegemoet.
Nemen we de taxi of pakken we de bus?
Nou de bus, zo vertelt men ons, stopt 5 km vanaf jullie "hostel" en zo goedkoop is de bus niet. Je kunt Veel beter met ons busje mee gaan. "Wat kost dat dan"? 600 Mexicaanse pesos (€30,-).
Pardon.... €30, -?
"Nooit niet. Dat is Veel te duur".
"Ja, dat is de prijs die iedereen hier vraagt, en een andere mogelijkheid dan de taxi nemen is er niet".

We zien andere mensen voor deze bedragen wel instappen. Vermoedelijk toeristen die hier 1 of 2 weken in een duur resort verblijven.
Wij als backpackers overnachten in goedkope hostels en gewend aan de lage OV prijzen van de voorgaande landen, voelen ons zwaar afgezet.
Nadat we onenigheid kregen met een taxichauffeur, terwijl we al in de taxi zaten met al onze spullen, komt een soort "regelneef" van alle taxi's naar ons toe en krijgen we een andere taxi voor 450 pesos die ons bij onze "hostel" zou afzetten.
Perfect geregeld.
"De man heeft zelfs navigatie", zegt de regelneef.

5 minuten later komt hij aangereden en we stappen in. De regelneef zegt nog snel 450 pesos, en daar gaan we!
"Wat is het adres"? "Welk hotel"?
"Nou", zeggen wij, "het heet casa Arita, en het adres is Calle Sierra". De man knikt dat hij het weet.
Het had heel wat voeten in de aarde maar nu gaat alles goed komen. Een ritje van 20 minuten en we zijn bij ons adres.
Dachten we.
Na zo'n kwartiertje rijden, vraagt de man naar de naam van ons hotel. Casa Arita, maar je kunt beter Calle Sierra ingeven, waarop de man zijn mobiel voor z'n mond houd en zegt: "hostel Arita".
Na 5 minuten herhaald zich dit ritueel opnieuw. En na nog eens 5 minuten weer, waarbij Jan op het irritante af, minstens 10 keer achter elkaar zegt: Calle Sierra, Calle Sierra enz enz.
Na een half uur dwalen door de stad besluit de man om misschien toch maar eens naar die domme Hollanders te luisteren.
We bevinden ons ondertussen aan de noordkant van Cancun (terwijl het aan de zuidkant zou moeten zijn) en hij spreekt "Sierra" in op zijn mobiel.
10 minuten later reiden we een doodlopende straat, in een of andere achterbuurt, in...... nummer 33...... Nee, niet goed, en hij rijdt weer weg.
Na 4 verschillende rondes door de wijk te zijn gereden, staan we weer opnieuw in dezelfde straat.

Probeer je in te beelden: je bent al anderhalve dag aan het reizen, zwaar slaap tekort en je zit in een taxi met een chauffeur die niet naar je wil luisteren. .....

Hij kijkt ons aan en hij haalt zijn schouders op.
Calle Sierra 33 is ons antwoord.
Dwars door de stad, 20 minuten later komen we eindelijk aan. We bellen aan. De deur wordt open gedaan en de mensen kijken ons nietszeggend aan.
"Casa Arita?" vragen wij.
"Nee", is het antwoord, "niet hier".
"Dit is toch nummer 33?"
"Nee, dat is bij de buren".
Maar als we daar heen lopen wordt er niet open gedaan.
Wij weer terug. Die mensen bellen voor ons naar nummer 33.
Ondertussen staat onze taxichauffeur wortel te schieten. Of we ff willen betalen. Natuurlijk willen we dat. "Het is wel een beetje meer geworden, want ik heb zoveel moeten rijden".
.........!
Die durft!
Never nooit niet.
"Een fooi dan?"
Je moet maar durven vragen.
Met de staart tussen z'n benen druipt hij af.

Ondertussen hebben de buren van Casa Arita de eigenaar bereikt. Hij had de bel niet gehoord.
5 minuten later ploffen we uitgeput op ons bed neer.
De eigenaar van dit huis verhuurd een kamertje van zijn huis en schoonmaken is duidelijk niet zijn hobby. Gelukkig weet hij wel een paar leuke Mexicaanse restaurantjes in de buurt.
Na een heerlijke maaltijd komen we terug om van een welverdiende nachtrust te genieten.
Morgen zal alles beter gaan.

Het is morgen.
Gisteravond hadden we nog wat broodjes opgehaald voor het ontbijt, die we nu opeten.
We hebben goed geslapen, gedouched en de backpacks hangen weer op onze schouders. We vragen de verhuurder waar het busstation is naar Playa del Carmen.
Rechtsaf, rechtsaf en na 500 meter ben je er.
De bus vanaf het vliegveld stopt daar trouwens ook.
Grrrrrr.......

Doorweekt van het zweet komen we bij de bus aan ('s nachts is het hier 25 graden en overdag een graadje of 30).
De bus naar Playa del Carmen doet er ongeveer een uur over en kost bijna €2,- p.p.
Het voorbereidend werk thuis wordt nu beloond; we lopen rechtstreeks van het busstation naar de fietsverhuurder.
Net als gisteren hebben we voor de komende nachten opnieuw een privéadres geboekt. 4,5 km verderop, aan de rand van de stad.
Bij nader inzien niet echt praktisch. Fietsen komen nu zeker van pas.
Er dient zich een probleem aan. Alle spullen moeten mee op de fiets. Renate kan alleen 1 zware backpack op de rug vervoeren. Jan zal dus een backpack van bijna 20 kg moeten meenemen + nog 2 volle rugzakken.
Maar het lukt (zie foto).
De kamer die wij huren blijkt in een appartementencomplex te zijn wat beveiligd wordt.
Wij staan, opnieuw drijfnat van het zweet, voor een hek met een portier. "Bij welk nummer moeten jullie zijn"?
Misschien knullig, maar dat weten we niet. We hebben alleen een naam.
"Playa del Carmen Room", oftewel een kamer in Playa del Carmen.
Na lang zoeken vinden we dan toch nog een telefoonnummer. De behulpvaardige portier krijgt echter te horen dat het geen bestaand nummer meer is. Hij verstuurt een appje in de buurtapp.
Uiteindelijk komt de verhuurder van de appartementen aangereden en helpt ons verder. Hij weet wie de kamerverhuurder is en heeft ook zijn telefoonnummer. Als hij belt wordt er niet opgenomen.
Daar staan we dan......
Wat nu?
De eigenaar wil wel een ander appartement aan ons verhuren.
Als we onderhandelen over dit veel duurdere alternatief, belt onze man terug.
Hij zal er over een half uur zijn.
Na ruim een uur komt hij er eindelijk aan.
Geen sorry, niks.
Hij doet de deur open van zijn appartement en als we 10 stappen hebben genomen richting "onze" kamer bijt zijn hond in de enkel van Jan.
"Waar is die hond de aankomende dagen als jij er niet bent"? "Gewoon hier, in de woonkamer".
Even staan we nog in dubio maar dan besluiten we om deze kamer niet te accepteren.
Booking.com is een prachtige site, zeker als je op het laatste moment nog een kamer moet zoeken.
Een kwartier later hijsen we onze spullen weer op onze lichamen en fietsen we, op deze snikhete dag, terug naar het centrum.
Hostel Melissa 2 doet vriendelijk het hek voor ons open, ff bellen en dan horen we dat ze een vergissing hebben gemaakt. Alle kamers zijn vol.
Nee, nee, nee......
Dit kan allemaal niet waar zijn.
Welkom in Mexico......

Toch maar weer Booking.com. geraadpleegd.
En ja, Hostel Kaban 44 heeft nog plaats.
En zowaar, als we aankomen krijgen we een schone kamer aangewezen in een héél bijzonder hostel.
Backpacks op het bed en douchen! Heerlijk!
Onze lichaamstemperatuur van 60 graden daalt weer terug naar 37. 😉
We verblijven 3 nachten in een hostel met een zeer bijzondere en uiteenlopende populatie.
Om 3 uur 's middags begint een illegale Argentijn warme broodjes kip klaar te maken die hij 's avonds verkoopt op straat.
Een Mexicaan uit Mexico City verdient zijn boterham door het doen van allerlei werk op z'n computer; hij woont en werkt sinds december in dit hostel. Een andere illegale Argentijn werkt als kok in een restaurant.
Een jonge Mexicaanse goochelaar.
Een Chileen die z'n paspoort kwijt is etc. etc.
Onze ervaring? Ze waren allemaal ontzettend hulpvaardig en lief voor ons!

Wat hebben wij zelf zoal gedaan?
Mexico, met name Yucatan, heeft heel veel cenotes. Het is lastig uit te leggen wat dat zijn. Je zou het kleine meertjes kunnen noemen, midden in de jungle.
Je hebt verschillende soorten cenotes maar ze zijn allemaal prachtig mooi en bevatten kristalhelder water.
Zo bezochten we cenote Shaak Tun, een meer, met druipsteengrotten, waar je doorheen kunt zwemmen. En we maakten een fietstocht van ongeveer 60 km naar cenote Azul. Tijdens de fietstocht en bij de cenote kregen we wel een paar fikse tropische regenbuien om de oren maar we hebben wel erg genoten.

Maandag zijn we met de collectivo (mini bus) verder getrokken naar Tulum.
Wit strand, palmbomen, blauwe zee en een blauwe lucht. Hier op de camping, in ons tentje, hebben we het prima naar onze zin.
Goedkoop en lekker eten en op 30 meter afstand een warme zee voor de deur (+/- 29 graden).

Hierover later meer.

Liefs van Jan en Renate

Foto’s

1 Reactie

  1. Henk en Annie Woertink w:
    17 mei 2018
    Wat een avontuur en dat in Mexico verwacht je toch niet maar jullie komen er wel uit geniet er nog van