Een warm ontvangst in Hogar de Gina.
3 februari 2018 - Chosica, Peru
Lieve allemaal,
Als we de taxi instappen en een stukje door Lima rijden wordt ons al snel duidelijk dat dit een miljoenen stad is met verschrikkelijk druk verkeer. Voor elke centimeter op de weg wordt gevochten. Een meter afstand houden van je voorganger levert onmiddellijk een orkaan van toetergeweld op. Zoals ze hier rijden is op het idiote af. Gelukkig heeft onze taxichauffeur dit allemaal uitgevonden en loodst hij ons behendig door deze enorme stad.
Lima is omringd door kale bergen waarop ook werkelijk niets groeit. Wel zien we overal op deze hellingen enorme sloppenwijken.
Chosica, zo vertelt onze chauffeur, is nog een gedeelte van Lima. Dat hadden we niet gedacht want we rijden onderhand al 2 uur en zijn al 40 km van het centrum verwijderd.
Nadat we de eerste biljetten hebben gepint, in Peru gebruiken ze de peruaanse sol, rijdt onze chauffeur nog 5 minuten door en slaat dan links af en rijdt een doodlopend, stoffig zandweggetje in, de Dorado, vrij vertaald: de Goudstraat.
Na een paar 100 meter stopt de taxi en 5 minuten later worden we binnen gelaten. Als we het huis van Hogar de Gina binnen komen valt het op dat het redelijk rustig is terwijl er toch wel bijna 30 mensen aan tafel zitten te eten.
We zetten onze zware backpacks op de grond en beginnen ons aan de meiden voor te stellen. Het duizelt ons van al die meisjesnamen (morgen krijgen we een overhoring of we alle namen kennen). Wij stellen ons zelf voor als Jan en Renate wat zij ondertussen veranderd hebben in Juan en Renata.
Tijdens het eten tonen sommige meiden gemeende belangstelling. Helemaal toen ze ontdekten dat Renata de moeder van Eline is, die hier ook 5 maanden heeft gewoond. Als we 's avonds na het eten op de bank gaan zitten komen alle kleintjes op ons af en worden we bedolven onder peuters en kleuters. Van hun spaanse gebrabbel kunnen we niet veel verstaan maar hun enthousiasme doet ons erg goed. De afgelopen dagen is dit beslist niet verminderd en groeit het contact met de oudere meiden ook. De taal blijft een lastige barrière maar gelukkig helpt Rocio ons daarbij.
We hebben al veel leuke dingen meegemaakt met de meiden, genieten enorm van ze, en we hebben nog heel veel andere dingen te vertellen maar dat doen we een volgende keer.
Liefs Jan en Renate
Als we de taxi instappen en een stukje door Lima rijden wordt ons al snel duidelijk dat dit een miljoenen stad is met verschrikkelijk druk verkeer. Voor elke centimeter op de weg wordt gevochten. Een meter afstand houden van je voorganger levert onmiddellijk een orkaan van toetergeweld op. Zoals ze hier rijden is op het idiote af. Gelukkig heeft onze taxichauffeur dit allemaal uitgevonden en loodst hij ons behendig door deze enorme stad.
Lima is omringd door kale bergen waarop ook werkelijk niets groeit. Wel zien we overal op deze hellingen enorme sloppenwijken.
Chosica, zo vertelt onze chauffeur, is nog een gedeelte van Lima. Dat hadden we niet gedacht want we rijden onderhand al 2 uur en zijn al 40 km van het centrum verwijderd.
Nadat we de eerste biljetten hebben gepint, in Peru gebruiken ze de peruaanse sol, rijdt onze chauffeur nog 5 minuten door en slaat dan links af en rijdt een doodlopend, stoffig zandweggetje in, de Dorado, vrij vertaald: de Goudstraat.
Na een paar 100 meter stopt de taxi en 5 minuten later worden we binnen gelaten. Als we het huis van Hogar de Gina binnen komen valt het op dat het redelijk rustig is terwijl er toch wel bijna 30 mensen aan tafel zitten te eten.
We zetten onze zware backpacks op de grond en beginnen ons aan de meiden voor te stellen. Het duizelt ons van al die meisjesnamen (morgen krijgen we een overhoring of we alle namen kennen). Wij stellen ons zelf voor als Jan en Renate wat zij ondertussen veranderd hebben in Juan en Renata.
Tijdens het eten tonen sommige meiden gemeende belangstelling. Helemaal toen ze ontdekten dat Renata de moeder van Eline is, die hier ook 5 maanden heeft gewoond. Als we 's avonds na het eten op de bank gaan zitten komen alle kleintjes op ons af en worden we bedolven onder peuters en kleuters. Van hun spaanse gebrabbel kunnen we niet veel verstaan maar hun enthousiasme doet ons erg goed. De afgelopen dagen is dit beslist niet verminderd en groeit het contact met de oudere meiden ook. De taal blijft een lastige barrière maar gelukkig helpt Rocio ons daarbij.
We hebben al veel leuke dingen meegemaakt met de meiden, genieten enorm van ze, en we hebben nog heel veel andere dingen te vertellen maar dat doen we een volgende keer.
Liefs Jan en Renate
Vanmiddag waren we bij Willy in t Harde en kregen we jullie reislogger. We hebben vol interesse jullie verhalen gelezen. Ze doen ons denken aan onze "jonge" jaren , toen we ook spannende reizen maakten!! We zullen jullie dan ook blijven "volgen".
Heel veel succes en Gods Zegen!
Lieve groeten van ome Chris en tante Wil