Adrénalina

5 april 2018 - Huancayo, Peru

Hallo allemaal.

Pfff. ....
Dat waren de dagen wel!

Maandagochtend, Chosica.
Om 4.30 uur gaat de wekker.
Een lange reisdag wacht ons.
Allereerst om 5.00 uur bellen naar het taxibedrijf in Chosica die ons naar onze bus van Cruz del Sur in Lima brengt.
Dat wil zeggen..... onze gastvrouw, Ineke belt voor ons.
Ineke, (hier in Perú noemen ze haar Ines) heeft hier in Chosica haar huis. Ze is getrouwd met een Peruaan en sinds kort verhuurt ze kamers aan mensen.
Wij hebben ook een paar nachten doorgebracht in haar huis en ze heeft ons geweldig vertroeteld.
En ook nu weer belt ze voor ons. Bedankt Ines!!!

De taxi komt om 5.30 uur en we komen op tijd in Lima aan, waarna we keurig om 7.45 uur met de bus vertrekken richting Huancayo.
Cruz del Sur is dé busmaatschappij in Perú en dat merk je.
2 chauffeurs die behalve een wissel van 40 seconden, non-stop doorrijden naar Huancayo.
En wat we onderweg zien: WAUW!
Vanaf Lima gaan we 4 uur lang alleen maar omhoog tot we het hoogste punt (Tiglio in Perú genaamd) hebben bereikt.
Ruim 4800 meter hoog. Soms rijden we kilometers achter een sliert vrachtwagens aan met een gangetje van 15 km per uur.
Onderweg veranderd het landschap van de dorre woestijn van Lima naar een meer vruchtbaar gebied bij Matucana tot uiteindelijk in een kaal, maar zéér kleurrijk berglandschap. Prachtig!
Nadat we het hoogste punt gepasseerd hebben, gaat het alsmaar naar beneden tot we tenslotte door een groot dal slingeren en uiteindelijk, om 15.45 uur, na 8 uur lang in de bus te hebben gezeten ,aankomen in Huancayo.
Huancayo (spreek je uit als Wankajo) is een grote stad met ruim 300.000 inwoners.
Het duurt even maar uiteindelijk raken we gewend aan de drukte én het feit dat ze geen moto's hebben. Ze hebben wel héél veel taxi's.

Dinsdag is voor ons de dag om in Huancayo onze busreis voor zaterdag naar Ayacucho te regelen. Een tocht van 9 uur......
Tegelijk gaan we op zoek naar een reisbureau die ons mee wil nemen naar Huancaya. Een dorpje, 141 km vanaf Huancayo. .....
We willen daar eigenlijk een nacht blijven.
Het vervoer naar Huancaya is dermate weinig dat we bedacht hadden om met een reisbureau te overleggen om woensdag met een excursie mee te gaan, in Huancaya achter te blijven en donderdag, met de groep van die dag, terug te gaan.

We lopen binnen bij Adrenalina (adrenaline op z'n Hollands. .....).
Met ons hakkietalkie spaans leggen we ons plan uit.
Géén slecht plan...... maar. ...... voor donderdag is er geen boeking.
Dat kost ons dan 400 sol = 100 euro extra! Nou, nee dus.
Maar misschien dat er nog een groep boekt voor donderdag. ...... uiteindelijk niet..... jammer. Een 1-daagse excursie. Van 6.00 uur tot 21.30 uur.
Met ontbijt en lunch inbegrepen.

De rest van de dag vermaken we ons in Huancayo.
Misschien grappig om te vertellen is dat we op straat werden aangesproken door iemand die zich voorstelde als een journalist van de plaatselijke krant.
Hmm..... wat moet die vent van ons?
Hij blijkt echter betrouwbaar, we hebben alle spullen nog en we hadden een leuk interview met hem over hoe ze toerisme in Huancayo kunnen bevorderen. In het spaans uiteraard. .....
Tja, als je een hoofd groter bent dan alle mensen hier en de ander is blond als enige in de stad......

Woensdagochtend gaat het gebeuren.
Om 6 uur worden we met de bus opgehaald bij ons hotel.
Om 5 voor 6 zitten we klaar voor ons hotel.
Nadat een aantal taxi's al proberen om ons als vracht mee te krijgen, stopt er om 6.20 uur opnieuw een taxi.
Yes, dat is 'm. Dus geen bus maar auto.... huh? Ok. .....
Er zit slechts 1 andere tourist in i.p.v. een stel uit Lima. Wat maakt het uit?
We gaan! En na 40 minuten stoppen we voor ons ontbijt.
Zin in koffie? Si! Broodje kaas? Liever niet (kaas kun je niet altijd vertrouwen). Broodje ei? Nee, hebben we niet. OK. Doe dan maar kaas.
Na 5 minuten komt de eigenaresse terug. We hebben geen kaas. Hebben jullie misschien liever een broodje ei? Nou........ vooruit dan maar!
Doe er maar 2 per persoon. No problema!
De koffie en het brood gaan er wel in.
Als we weggaan kijkt de chauffeur (tevens gids) ons aan.
Willen jullie betalen? Huh? Dat was toch inbegrepen? Nee hoor!
Je adrenalineniveau gaat hier wel omhoog. ...... ach, voor 2,5 euro doen wij niet moeilijk.

De koffie heeft kennelijk een heftige uitwerking op onze chauffeur.
We noemen hem maar J.C. (Juan Carlos).
J.C. rijdt als een wilde en na 2 levensgevaarlijke inhaalmanoevres geven we aan dat wij liever willen blijven leven.
Ietst anders konden we in het spaans niet bedenken.
Hij en de andere tourist moeten er om lachen maar de boodschap is wel begrepen.
De weg wordt allengs slechter, bochtiger en hoger en we rijden na 1.5 uur zelfs in een besneeuwd landschap.
De 141 km die we moeten afleggen zijn fenomenaal mooi maar zéér lastig. Om 11 uur komen we uiteindelijk aan bij het verste punt.
De watervallen van Carhuayno.
Super mooi.
Om ze helemaal te beleven moeten we eerst een stuk afdalen en dan lopen we een stuk in het dal mee met de diverse watervallen.
J.C. overlegt met de andere tourist, José, dat hij terug gaat naar de auto en dat wij verder kunnen lopen richting Huancaya.
Kort zegt hij tegen ons 2tjes: "No arriba, solo debajo". Alleen naar beneden lopen, niet omhoog.
Hij zal de auto ophalen en rijdt dan naar ons toe.
OK. .....
Na 20 minuten zegt de wat onzekere José: "we moeten naar de oranje pijl lopen, die is na de eucalyptusstruik en dan omhoog". Huh?
Nou ja. Ons spaans is slecht en hij heeft een hele poos overlegd met J.C. dus hij zal het wel weten.
Na een half uur zweten, paadjes zoeken, inlopen en weer teruglopen komen we tenslotte 100 meter hoger weer bij de weg uit.
Geen J.C. José besluit om dan maar naar Huancayo te lopen via de weg.
Wij hebben geen zin om dat te doen, ook omdat het begint te regenen. Waar we nu zijn is een afdakje en we gaan er van uit de J.C. ons wel komt halen.
Na een kwartier komt er zowaar een andere bus aan en we liften mee naar beneden.
Een minuut later komt de taxi van J.C. met José ons tegemoet en wij stappen bij onze vrienden in.
Alles OK? Vraagt J.C. Prima! We zijn weer uitgerust en nog droog.

We bekijken een prachtige oude brug met mooie watervallen en dan is het tijd voor onze lunch in Huancaya. Helaas is er maar 1 restaurant geopend en die serveert alleen forel. Aangezien wij daar geen zin in hebben zeggen we bedankt. Wij gaan wel buiten zitten met ons brood.
José heeft ook geen zin en J.C. rijdt liever naar Huancayo.
Maarre. .... hoelaat zijn we dan terug?
O. .... Half 6! Huh? En we zouden rond half 10 terug zijn?
Ja..... Maar dat is met de bus.
O?
Hoe J.C. Met ons omgaat is op z'n minst opmerkelijk.
"We eten ons brood op en gaan dan maar weer".
"Van al die attracties hier, vermeld op de folder......"
"Ach, weet je, dan zijn we vroeg terug. Ook lekker....."

En dan gaan we weer.... bijna dan.....
Er komt een jonge vent aangelopen die vraagt of hij mee kan naar Huancayo. Voor 30 sol vindt J.C. alles prima! Wij ook: deze jongen, een Israëliet, spreekt engels; weer eens wat anders.
Na een half uurtje rijden vraagt hij of J.C. 5 minuten kan wachten. Hij 'moet' ff en vlucht de struiken in.
Aangezien we voor een wegopbreking staan moeten we na 2 minuten weer verder rijden, want we versperren alles. 200 meter verderop stoppen we. En we wachten, en we wachten...... J.C. stapt maar eens uit de auto om te zien waar zijn goudmijntje blijft.
En dan zien we hem bovenop een rots zitten, broek naar beneden en in vol ornaat. Ook de wegarbeiders zien hem en iedereen geniet mee met onze Israëliet. Het gelach is niet van de lucht.
Na een kwartier komt hij aangesjokt en we gaan weer verder.

De auto brengt ons als maar hoger over smalle bochtige wegen. J.C. rijdt rustig wat wij wel prettig vinden want het is een lastige weg. Met een rustige rijstijl mag dat echter geen problemen opleveren.
Een uur na de sanitaire stop zijn we getuige van een dodelijk ongeval. Net buiten een dorp staat de bevolking in een bocht van een woeste rivier waar een jongen uit het water getakeld wordt. Als we een kwartier later weer door kunnen rijden, zien we veel mensen in tranen.
"Dood" zegt J.C. ....

Het weer wordt weer slechter. En als we zo'n beetje op het hoogste punt zijn begint het te hagelen. J.C. komt 1 van de bochten uit met te hoge snelheid. En..... we glijden van de weg af. 2 wielen staan nog op de weg. Het hagelt enorm en we stellen voor om even te wachten en dan met z'n allen de auto op de weg terug te duwen.
De Israëliet en José kunnen niet wachten en met veel moeite krijgen ze de wagen weer op de weg. Onder de modder en kletsnat van de hagel stappen ze weer in de auto.
Bedankt jongens; al hadden jullie ook even kunnen wachten.
5 minuten later rijden we de hagelbui weer uit en is de weg ook niet meer wit.
Zonder verdere noemenswaardigheden bereiken we Huancayo.

Genoeg adrenalin(a)e voor 1 dag!!!!!

Fijne dag en groetjes van Jan en Renate

Foto’s