DANI.

23 januari 2018 - Barahona, Dominicaanse Republiek

Hallo allemaal,

Na de grappige gebeurtenissen van onze laatste reisverhalen nu een verhaal met een heel andere toon. In deze wereld mogen we genieten van Gods schepping en alle moois wat Hij geeft. Zeker bij ons in het rijke westen kunnen we reizen, uit eten gaan en nog veel meer. Hier, in de Dominicaanse Republiek, zagen wij hoe westerlingen kunnen genieten in luxe resorts en dure restaurants. Als backpackers kiezen wij voor eenvoudige hotels en restaurants waar ook veel locals komen.
Veel locals, maar zeker niet allemaal. .......

Zondag hebben we 2 preken beluisterd en genoten van de heerlijke temperatuur in Boca Chica. Maandagochtend gingen wij met onze backpacks allereerst lopend naar een guagua (busje) die ons 20 minuten later, 2 km verder, bij een volgende guagua bracht. Een guagua heeft altijd een chauffeur en iemand die in de bus het geld int. Deze laatste man luisterde goed naar ons en de chauffeur zette ons pal bij het busstation, in de hoofdstad Santo Domingo, af. Vandaar ging het in een expresso (een touringcar) verder naar onze eindbestemming van deze dag, nl. Barahona.
Deze rit duurde maar liefst 4 uur, waarbij opgemerkt moet worden dat hij na 1,5 uur stopte om de mensen een sanitaire stop te gunnen en te laten eten (snacks). Nadat wij bij het eindstation kwamen, ging het nog 10 minuten verder met een oud barrel van een taxi naar ons hotel.
Zodra we de spullen in onze kamer hebben gezet, hebben we boodschappen gehaald, lekker gegeten (kip + rijst + patat + bruine bonen; voor 2 personen ongeveer €6.00 totaal) en een bal gekocht.
Voor Dani.

Uitgeput vallen we 's avonds vroeg in slaap; morgen hebben we de ontmoeting met ons 7-jarig sponsorkindje Dani.

Om 10 uur worden we opgehaald door een medewerker van Compassion met een taxi. Die brengt ons allereerst naar een project in Barahona waar Dani een paar dagen in de week, na schooltijd, doorbrengt. Als we het gebouw binnen stappen, staat er een groep mensen ons op te wachten in de hal. Een vriendelijke pastoor, nog een stuk of 6/7 andere volwassenen en een schuchter, timide, bijna verdrietig kijkend jongetje. Ook zijn moeder lijkt zeer onwennig in deze situatie.
Tja, wat kun je verwachten?
Een jongetje die op je af rent? Een moeder die heel emotioneel wordt? Blij ons te zien?
Ze lijken ons niet eens te herkennen van de foto's.
We geven ze maar een hand..... Iemand horen we zeggen dat Dani ons moet omhelzen. Wat hij dan ook maar doet.
Jongens, dit is ook de werkelijkheid.
Een andere wereld. .... Wat armoede met je doet.......

De medewerker van Compassion, José, vertelt enthousiast over het project en leidt ons rond. We proberen Dani, in ons gebrekkig Spaans, te benaderen. Krampachtig houdt hij de hand van zijn moeder vast. Als wij in zijn klaslokaal komen, wijst hij toch trots zijn stoel aan.
Héél voorzichtig lijkt het ijs wat te breken.
Daarna krijgen we een blik in de plaatselijke kerk. Dani antwoordt amper op onze vragen en is vreselijk verlegen.

Dan komt het moment dat we naar zijn huis gaan.
Dat het armoedig zou zijn, hadden we wel verwacht, maar we schrikken toch wel hoe 13 mensen zó moeten leven.
Dani's beide broers zijn naar school. Er leven nog een aantal andere gezinnen (familie, die er wel zijn) in dit huis, wat in Nederland beslist een krot genoemd zou worden. Ze bezitten 3 tweepersoonsbedden waar ze met z'n allen, in 1 ruimte, op slapen.
Nu moeten we toch wel even slikken.
Met een glimlach laten ze de rest van het "huis" en "tuin" zien.
Ondanks de omstandigheden waarin we ons bevinden, is het toch heel leuk om met deze mensen te praten. Het programma loopt behoorlijk uit.
Dani begint nu ook wat losser te worden nu hij in zijn vertrouwde omgeving is.

Etenstijd.
Dani en zijn moeder (Yaneli), 3 medewerkers van Compassion en wij gaan in het centrum van Barahona wat eten bij een pizzaria.
Zeer ongemakkelijk zitten Dani en Yaneli er bij.
Zo'n dure tent is eigenlijk niks voor hen. Dit zijn ze niet gewend.
Als Dani ziet dat Jan zijn pizza in z'n hand pakt is hij blij toe; nu hoeft hij ook niet met mes en vork te eten.

Na het eten spelen we in het park, bij het strand, flesjesvoetbal. Jan en Dani vormen een team tegen Renate en José. En dan komt Dani eindelijk echt los. Hij krijgt een bal en hij kan spelen.
En hij wint!!
Nog een aantal foto's van een blije Dani met ons en de dag is ten einde.
De taxi brengt ons naar de pastoor die met ons allen bidt.
Dan nemen we afscheid.

Dag Dani (en Yaneli).

Vaya con Dios!

Groetjes Jan en Renate

Foto’s

7 Reacties

  1. Mirjam:
    24 januari 2018
    Wat bijzonder moment zal dat geweest zijn om hem te zien in zijn omgeving. En wat een besef dat er zo'n verschil is tussen onze levens....
  2. Henk en Annie Woertink w:
    24 januari 2018
    Bijzonder wat een mooie ontmoeting,
  3. Gerdien Bastiaan:
    25 januari 2018
    Mooi om te zien.
  4. Gerda en Dries:
    25 januari 2018
    prachtig om te zien wat een mooie ontmoeting.
  5. Christien:
    26 januari 2018
    Een hele gewaarwording lijkt mij.
    Met jullie hulp kan Dani naar school.😊
    Geen last van muggen of vliegen?
  6. Henriët:
    28 januari 2018
    Wat fijn dat Dani toch wat blijer werd bij het spel. Een mooie belevenis en toch ook zo'n groot contrast.
  7. Jan Leusink:
    28 januari 2018
    Hoi Christien. Muggen.... praat ons er niet van. De hele dag opletten. S avonds is echt lastig. We hebben al heel wat bulten opgelopen. Gelukkig wordt het wat minder. We hadden de eerste week nogal last van vlooiebeten. Maar die jeuken niet meer.