Heftig!!!
Beste allemaal,
Allereerst bedankt voor jullie belangstelling voor onze reisverhalen.
Het doet ons goed om jullie reacties te lezen en om de vele bezoeken aan onze blog te zien.
Wij sloten onze laatste reisverhaal af met de opmerking dat we vrijdag iets leuks zouden gaan doen.
Wel..... Deze week stond in het teken van acclimatiseren.
De meesten zullen ons over hoogteziekte kunnen vertellen.
Zo horen we van sommigen dat het allemaal wel mee valt. Anderen hebben juist minder goede ervaringen.
Door eerst 3 dagen in Matucana op 2400 meter te leven en dan nog 2 of 3 dagen ergens anders op hoogte door te brengen, dachten wij een verstandige basis te leggen voor de reis van aanstaande maandag naar Huancayo op 3200 meter.
Maar tja, wat doe je na Matucana? Terug naar Chosica of in Matucana blijven?
In Hogar de Gina hoorden wij van Rocio dat we eens naar Marcuhuasi moesten gaan.
Toen we later overlegden of we niet met de meiden konden gaan, sputterde ze tegen (en terecht) dat dat veel te hoog en dus veel te zwaar voor hen was.
Marcuhuasi (google maar eens!) ligt op ongeveer 4000 meter hoogte.
Om er te komen ga je met de bus van Chosica naar San Pedro de Casta. Een busreis van ruim 2 uur. (Onze buschauffeur reed als een gek en deed het in 2 uur). Vanuit San Pedro de Casta wandel je vanaf een hoogte van 3100 meter naar Marcuhuasi op een hoogte dus van 4000 meter.
Je kunt daar slapen op het plateau van Marcuhuasi in een zelf meegenomen tent.......
Dat was een uitdaging!
Op hoogte en 2 dagen gevuld!
Donderdagmiddag kwamen we halverwege de middag in Chosica aan. Alle spullen voor Marcuhuasi apart gelegd en de backpacks ingepakt.
's Avonds eten bij Chifa Chosica (Pollo Tallarin, mmmmmm!) en eten en drinken inslaan voor Marcuhuasi.
Vrijdagochtend 06.30 uur.
De wekker gaat.
Snel opstaan, wassen enz.
Om 07.00 uur staan we met onze backpacks aan de hoofdweg.
Een bus is snel geregeld naar Chosica. Voor 50 cent staan we een kwartier later bij de bus naar San Pedro de Casta.
We kunnen gelijk instappen. De bus bezit een professionele kooiconstructie.
Oei, dat geeft te denken!
We lazen al dat het een serieus gevaarlijke weg is.......
De chauffeur vertrekt met een volle bus. De muziek staat keihard en dat zal ook de volgende 2 uur zo blijven. De chauffeur is een jonge, rustige vent maar dat blijkt niet uit zijn rijstijl.
Buiten Chosica verandert de asfaltweg in een gravelweg. Gapende afgronden en enorme bergen bepalen het beeld.
Onze chauffeur heeft er waarschijnlijk geen oog voor en davert met zijn bus van de ene scherpe bocht naar de andere. Zijn toeter draait overuren.
Gelukkig komen we na 2 uur ongedeerd aan in San Pedro de Casta. (Trouwens, de chauffeur op de terugweg deed weinig voor hem onder. Behalve dat ze hard rijden, kunnen ze ook goed rijden).
In San Pedro de Casta besluiten we een ezel te regelen die voor 20 sol (5 euro) onze zware backpacks naar boven brengt.
Zo gezegd zo gedaan.
En nog 4 andere jongeren hadden ditzelfde idee. Dus 20 minuten later lopen 6 kampeerders achter een man met 3 ezels aan.
5 minuten later zien wij de ezels en de man in de mist verdwijnen.
Goedemorgen! Wat is dat zwaar!
Natuurlijk wisten wij wel dat gemiddeld 20% stijging zwaar is maar op 3100 meter merk je vooral ook dat er minder zuurstof in de lucht zit.
Na de eerste kilometer, van de 4,9 kilometer, zijn we al drijfnat van het zweet.
Soms moeten we al na 50 meter stoppen en happen we naar adem.
Gelukkig zwakt de 2e kilometer wat af.
De 3e en 4e zijn weer pittig. Gelukkig hebben we tijd genoeg.
Het venijn zit hem echter in de staart.
De laatste kilometer is verschrikkelijk. Boven de 3700 meter.
Het zuurstofgehalte is hier nog lager en het is ontzettend steil.
We weten niet wat we meemaken.
Waarschijnlijk hebben we over de laatste kilometer een uur gedaan.
Als we onder de poort van Marcuhuasi door gaan, zijn we heel blij. Niet dat we staan te juichen want die energie hebben we niet meer.
De backpacks zijn snel gevonden en dan in de dikke mist een plekje opzoeken en ons tentje opzetten.
Elke handeling kost heel veel energie en als de tent staat gaan we eerst ff uitpuffen op bed. Dat het hier boven slechts enkele graden boven nul is, voelen we niet eens.
Als we amper liggen begint het te regenen. Ons kan dat niet boeien maar na anderhalf uur, als het al een tijdje droog is, en we buiten opgewonden stemmen horen, gaan we er toch uit. De dichte mist vertoont open gaten en we kunnen zien waar we zijn beland.
Wow!
Na nog een half uur gaan we de rotshelling aan de rand van de "camping" op klauteren.
Wat we dan zien is zo indrukwekkend, zo mysterieus, zo majestueus.
Wow!
Dan valt de schemering in en we gaan terug naar de tent.
Even later zijn de wolken weg en we krijgen een heldere nacht met volle maan. En koud. Ongeveer 0 graden Celsius.
De camping bestaat uit bijna 100% jongeren en dat merken we die nacht. Bij kampvuren hebben ze de grootste lol. Ze praten, zingen, schreeuwen tot de zon weer opkomt.
Renate slaapt nog wel een paar uurtjes maar Jan nog niet 1 uur.
Als het licht wordt, gaan we de prachtige omgeving verkennen.
Fantastisch! (Zie foto's).
Om 10.00 uur vertrekken we weer, met ezel, naar beneden.
Een bijzondere ervaring rijker.
Fijne Paasdagen.
Groeten van Jan en Renate
Allereerst bedankt voor jullie belangstelling voor onze reisverhalen.
Het doet ons goed om jullie reacties te lezen en om de vele bezoeken aan onze blog te zien.
Wij sloten onze laatste reisverhaal af met de opmerking dat we vrijdag iets leuks zouden gaan doen.
Wel..... Deze week stond in het teken van acclimatiseren.
De meesten zullen ons over hoogteziekte kunnen vertellen.
Zo horen we van sommigen dat het allemaal wel mee valt. Anderen hebben juist minder goede ervaringen.
Door eerst 3 dagen in Matucana op 2400 meter te leven en dan nog 2 of 3 dagen ergens anders op hoogte door te brengen, dachten wij een verstandige basis te leggen voor de reis van aanstaande maandag naar Huancayo op 3200 meter.
Maar tja, wat doe je na Matucana? Terug naar Chosica of in Matucana blijven?
In Hogar de Gina hoorden wij van Rocio dat we eens naar Marcuhuasi moesten gaan.
Toen we later overlegden of we niet met de meiden konden gaan, sputterde ze tegen (en terecht) dat dat veel te hoog en dus veel te zwaar voor hen was.
Marcuhuasi (google maar eens!) ligt op ongeveer 4000 meter hoogte.
Om er te komen ga je met de bus van Chosica naar San Pedro de Casta. Een busreis van ruim 2 uur. (Onze buschauffeur reed als een gek en deed het in 2 uur). Vanuit San Pedro de Casta wandel je vanaf een hoogte van 3100 meter naar Marcuhuasi op een hoogte dus van 4000 meter.
Je kunt daar slapen op het plateau van Marcuhuasi in een zelf meegenomen tent.......
Dat was een uitdaging!
Op hoogte en 2 dagen gevuld!
Donderdagmiddag kwamen we halverwege de middag in Chosica aan. Alle spullen voor Marcuhuasi apart gelegd en de backpacks ingepakt.
's Avonds eten bij Chifa Chosica (Pollo Tallarin, mmmmmm!) en eten en drinken inslaan voor Marcuhuasi.
Vrijdagochtend 06.30 uur.
De wekker gaat.
Snel opstaan, wassen enz.
Om 07.00 uur staan we met onze backpacks aan de hoofdweg.
Een bus is snel geregeld naar Chosica. Voor 50 cent staan we een kwartier later bij de bus naar San Pedro de Casta.
We kunnen gelijk instappen. De bus bezit een professionele kooiconstructie.
Oei, dat geeft te denken!
We lazen al dat het een serieus gevaarlijke weg is.......
De chauffeur vertrekt met een volle bus. De muziek staat keihard en dat zal ook de volgende 2 uur zo blijven. De chauffeur is een jonge, rustige vent maar dat blijkt niet uit zijn rijstijl.
Buiten Chosica verandert de asfaltweg in een gravelweg. Gapende afgronden en enorme bergen bepalen het beeld.
Onze chauffeur heeft er waarschijnlijk geen oog voor en davert met zijn bus van de ene scherpe bocht naar de andere. Zijn toeter draait overuren.
Gelukkig komen we na 2 uur ongedeerd aan in San Pedro de Casta. (Trouwens, de chauffeur op de terugweg deed weinig voor hem onder. Behalve dat ze hard rijden, kunnen ze ook goed rijden).
In San Pedro de Casta besluiten we een ezel te regelen die voor 20 sol (5 euro) onze zware backpacks naar boven brengt.
Zo gezegd zo gedaan.
En nog 4 andere jongeren hadden ditzelfde idee. Dus 20 minuten later lopen 6 kampeerders achter een man met 3 ezels aan.
5 minuten later zien wij de ezels en de man in de mist verdwijnen.
Goedemorgen! Wat is dat zwaar!
Natuurlijk wisten wij wel dat gemiddeld 20% stijging zwaar is maar op 3100 meter merk je vooral ook dat er minder zuurstof in de lucht zit.
Na de eerste kilometer, van de 4,9 kilometer, zijn we al drijfnat van het zweet.
Soms moeten we al na 50 meter stoppen en happen we naar adem.
Gelukkig zwakt de 2e kilometer wat af.
De 3e en 4e zijn weer pittig. Gelukkig hebben we tijd genoeg.
Het venijn zit hem echter in de staart.
De laatste kilometer is verschrikkelijk. Boven de 3700 meter.
Het zuurstofgehalte is hier nog lager en het is ontzettend steil.
We weten niet wat we meemaken.
Waarschijnlijk hebben we over de laatste kilometer een uur gedaan.
Als we onder de poort van Marcuhuasi door gaan, zijn we heel blij. Niet dat we staan te juichen want die energie hebben we niet meer.
De backpacks zijn snel gevonden en dan in de dikke mist een plekje opzoeken en ons tentje opzetten.
Elke handeling kost heel veel energie en als de tent staat gaan we eerst ff uitpuffen op bed. Dat het hier boven slechts enkele graden boven nul is, voelen we niet eens.
Als we amper liggen begint het te regenen. Ons kan dat niet boeien maar na anderhalf uur, als het al een tijdje droog is, en we buiten opgewonden stemmen horen, gaan we er toch uit. De dichte mist vertoont open gaten en we kunnen zien waar we zijn beland.
Wow!
Na nog een half uur gaan we de rotshelling aan de rand van de "camping" op klauteren.
Wat we dan zien is zo indrukwekkend, zo mysterieus, zo majestueus.
Wow!
Dan valt de schemering in en we gaan terug naar de tent.
Even later zijn de wolken weg en we krijgen een heldere nacht met volle maan. En koud. Ongeveer 0 graden Celsius.
De camping bestaat uit bijna 100% jongeren en dat merken we die nacht. Bij kampvuren hebben ze de grootste lol. Ze praten, zingen, schreeuwen tot de zon weer opkomt.
Renate slaapt nog wel een paar uurtjes maar Jan nog niet 1 uur.
Als het licht wordt, gaan we de prachtige omgeving verkennen.
Fantastisch! (Zie foto's).
Om 10.00 uur vertrekken we weer, met ezel, naar beneden.
Een bijzondere ervaring rijker.
Fijne Paasdagen.
Groeten van Jan en Renate
Wonderlijk mooi en dat met Pasen!