Alles went.
Hoi allemaal,
Het wordt haast een gewoonte, een blog schrijven op zaterdagavond. 馃榿
Wat hebben we zoal gedaan en beleefd?
- De verjaardag gevierd van Stephanie, de Canadese vrijwilligster. Ze staat die dag in alle vroegte pannenkoeken te bakken (voor ruim 20 mensen) voor het ontbijt. Deze kunnen belegt worden met echte maple syrup.... Iedereen smult er van. De dag na haar verjaardag verlaat ze Hogar de Gina voor een paar weken om in Peru te reizen.
- Vrijdag met z'n allen naar het Parque de las Aguas, in Lima geweest: http://www.circuitomagicodelagua.com.pe
Een fantastisch park met talloze fonteinen.
- Zaterdag zijn we met de 6 kleinsten van Hogar de Gina, samen met Esther, een Spaanse vrijwilligster, naar de Toboganes de Santa Ana geweest. Ons 2e uitje met de meiden, maar dan van een andere leeftijdsgroep; een schitterende dag. Prachtig weer en leuke grietjes.
Wel heel vermoeiend.
We hebben erg gelachen om het volgende:
Toen we terug liepen naar de uitgang van het park stond er een mototaxi. Een soort tuk-tuk (hiervan hebben we een foto geplaatst). Zo'n tuk-tuk, hier moto genoemd, komt hier massaal voor. Het is duurder dan de bus maar stopt bij de deur waar je wilt zijn.
De bestuurder vraagt Jan of hij een taxi nodig heeft, die zoveel domheid beantwoord met: 'Si, 3 adultos en 6 chicas (3 volwassenen en 6 meisjes). Zo'n taxi kan eigenlijk 3 volwassen vervoeren maar dan is de koek wel op.
Tot ons aller verbazing zegt de man dat we kunnen instappen. Hier kijk je nergens meer van op. Maar hoe? 9 rugzakken, 9 personen op een achterbankje van 1,20 meter breed?
Doen we! Vooraf de prijs afspreken interesseert ons niet. Dit willen we mee maken!
En...... Het lukt! Gekkenwerk, maar het lukt. Als sardientjes in een blik.
"Maak een foto", zegt Renate. Ja! Maar hoe? Met een kind tussen je benen geklemd en 1 op je schoot, en de 3 volwassenen klem tussen de deuren. ...... Hoe kom je bij je camera? Niet dus.
Kinderen worden hier gezien als verpakkingsmateriaal, lukt altijd. Ze klagen ook nooit!
Ok.......
En dan zeggen we later in de bus tegen elkaar: "valt jou die eeuwige muziek nog op?" "Nee, ook niet?".......
Na bijna 2 maanden in een totaal andere wereld, een andere cultuur, in Spaanstalige landen raken we blijkbaar gewend aan:
- De koppies met pikzwart haar
- Een andere mentaliteit; aardig, behulpzaam maar ook temperamentvol, vol passie. H茅茅l blij, h茅茅l zielig, altijd druk (mwa. .....)
- Het vervoer; met name in Lima, ontzettend roekeloos. Toeteren, toeteren en nogmaals toeteren. En druk, druk..... vol gas optrekken, dan van links naar rechts over de straat. Vol op de rem.
Z贸贸贸贸 rij je hier. Hoezo het nieuwe rijden?
- Het lage tempo: tuurlijk, het is warm, dus als je werkt, doe je ff wat en dan neem je het er een poosje van en dan doe je weer iets, enz. Zo hou je werk en word je ook niet moe.
- Alle dagen rijst. Tuurlijk heb je ook wel eens pasta of aardappels maar dan wel met rijst. Zo hadden we eens een uitje, betaalt door een paar aardige Canadezen, en was er als maaltijd een broodje hamburger (met chips er op!) en een hot dog. Toch ging er nog een pan met rijst mee!
- Alle dagen warm. Gewoon elke dag 25 tot 30 graden. Geen dag uitgezonderd.
- We wennen aan de krottenwijken en de vele half afgebouwde huizen.
- De talloze kleine winkeltjes. Leuk en grappig.
Maar of het altijd zo handig is? Voor een thermometer of een bepaald boutje moet je soms 10 winkeltjes aflopen voordat er 1 de juiste heeft: alles en iedereen lijkt hetzelfde te verkopen.
- Straathonden, overal. Lieve hondjes maar vaak vol vlooien. Voor je het weet heb je weer een paar beten van die vlooien op je enkels.
- Straatverkopers: op de stoep, op straat, in de file.... overal staan deze mensen (ook heel veel kinderen) iets te verkopen. Dit varieert van flesjes drinken tot popcorn of van snoepjes tot zonnebrillen. Een snoepje bijvoorbeeld kost 10 centimos = 2.5 eurocent.
- En wij? Wij gaan zelf in het tempo mee. Wellicht is er een verschil als je in 1 of 2 weken veel in je vakantie wilt doen/zien, 贸f je hebt veel tijd en niets moet, zoals bij ons.
In principe liggen we 's morgens tot kwart voor 8 in ons bedje en kruipen we er om ongeveer half 11 weer in. Zolang slapen zijn we thuis niet gewend. Daar komt nog bij dat we maar 4 tot 5 uur per dag werken.
En dat bevalt wel.
Natuurlijk denken we ook aan Nederland, aan onze kinderen, familie, vrienden en kennissen. En ons huisje. Maar ook aan de kou en de lange werkdagen.
We blijven nog maar even: er valt nog zoveel te beleven en te doen.
Maandag zit de zomervakantie van de meiden er hier weer op en gaan ze weer naar school.
Wij kunnen dan in huis schilderen.
4 脿 5 uur per dag.....馃槈
Fijne zondag!
Groetjes Jan en Renate
Het wordt haast een gewoonte, een blog schrijven op zaterdagavond. 馃榿
Wat hebben we zoal gedaan en beleefd?
- De verjaardag gevierd van Stephanie, de Canadese vrijwilligster. Ze staat die dag in alle vroegte pannenkoeken te bakken (voor ruim 20 mensen) voor het ontbijt. Deze kunnen belegt worden met echte maple syrup.... Iedereen smult er van. De dag na haar verjaardag verlaat ze Hogar de Gina voor een paar weken om in Peru te reizen.
- Vrijdag met z'n allen naar het Parque de las Aguas, in Lima geweest: http://www.circuitomagicodelagua.com.pe
Een fantastisch park met talloze fonteinen.
- Zaterdag zijn we met de 6 kleinsten van Hogar de Gina, samen met Esther, een Spaanse vrijwilligster, naar de Toboganes de Santa Ana geweest. Ons 2e uitje met de meiden, maar dan van een andere leeftijdsgroep; een schitterende dag. Prachtig weer en leuke grietjes.
Wel heel vermoeiend.
We hebben erg gelachen om het volgende:
Toen we terug liepen naar de uitgang van het park stond er een mototaxi. Een soort tuk-tuk (hiervan hebben we een foto geplaatst). Zo'n tuk-tuk, hier moto genoemd, komt hier massaal voor. Het is duurder dan de bus maar stopt bij de deur waar je wilt zijn.
De bestuurder vraagt Jan of hij een taxi nodig heeft, die zoveel domheid beantwoord met: 'Si, 3 adultos en 6 chicas (3 volwassenen en 6 meisjes). Zo'n taxi kan eigenlijk 3 volwassen vervoeren maar dan is de koek wel op.
Tot ons aller verbazing zegt de man dat we kunnen instappen. Hier kijk je nergens meer van op. Maar hoe? 9 rugzakken, 9 personen op een achterbankje van 1,20 meter breed?
Doen we! Vooraf de prijs afspreken interesseert ons niet. Dit willen we mee maken!
En...... Het lukt! Gekkenwerk, maar het lukt. Als sardientjes in een blik.
"Maak een foto", zegt Renate. Ja! Maar hoe? Met een kind tussen je benen geklemd en 1 op je schoot, en de 3 volwassenen klem tussen de deuren. ...... Hoe kom je bij je camera? Niet dus.
Kinderen worden hier gezien als verpakkingsmateriaal, lukt altijd. Ze klagen ook nooit!
Ok.......
En dan zeggen we later in de bus tegen elkaar: "valt jou die eeuwige muziek nog op?" "Nee, ook niet?".......
Na bijna 2 maanden in een totaal andere wereld, een andere cultuur, in Spaanstalige landen raken we blijkbaar gewend aan:
- De koppies met pikzwart haar
- Een andere mentaliteit; aardig, behulpzaam maar ook temperamentvol, vol passie. H茅茅l blij, h茅茅l zielig, altijd druk (mwa. .....)
- Het vervoer; met name in Lima, ontzettend roekeloos. Toeteren, toeteren en nogmaals toeteren. En druk, druk..... vol gas optrekken, dan van links naar rechts over de straat. Vol op de rem.
Z贸贸贸贸 rij je hier. Hoezo het nieuwe rijden?
- Het lage tempo: tuurlijk, het is warm, dus als je werkt, doe je ff wat en dan neem je het er een poosje van en dan doe je weer iets, enz. Zo hou je werk en word je ook niet moe.
- Alle dagen rijst. Tuurlijk heb je ook wel eens pasta of aardappels maar dan wel met rijst. Zo hadden we eens een uitje, betaalt door een paar aardige Canadezen, en was er als maaltijd een broodje hamburger (met chips er op!) en een hot dog. Toch ging er nog een pan met rijst mee!
- Alle dagen warm. Gewoon elke dag 25 tot 30 graden. Geen dag uitgezonderd.
- We wennen aan de krottenwijken en de vele half afgebouwde huizen.
- De talloze kleine winkeltjes. Leuk en grappig.
Maar of het altijd zo handig is? Voor een thermometer of een bepaald boutje moet je soms 10 winkeltjes aflopen voordat er 1 de juiste heeft: alles en iedereen lijkt hetzelfde te verkopen.
- Straathonden, overal. Lieve hondjes maar vaak vol vlooien. Voor je het weet heb je weer een paar beten van die vlooien op je enkels.
- Straatverkopers: op de stoep, op straat, in de file.... overal staan deze mensen (ook heel veel kinderen) iets te verkopen. Dit varieert van flesjes drinken tot popcorn of van snoepjes tot zonnebrillen. Een snoepje bijvoorbeeld kost 10 centimos = 2.5 eurocent.
- En wij? Wij gaan zelf in het tempo mee. Wellicht is er een verschil als je in 1 of 2 weken veel in je vakantie wilt doen/zien, 贸f je hebt veel tijd en niets moet, zoals bij ons.
In principe liggen we 's morgens tot kwart voor 8 in ons bedje en kruipen we er om ongeveer half 11 weer in. Zolang slapen zijn we thuis niet gewend. Daar komt nog bij dat we maar 4 tot 5 uur per dag werken.
En dat bevalt wel.
Natuurlijk denken we ook aan Nederland, aan onze kinderen, familie, vrienden en kennissen. En ons huisje. Maar ook aan de kou en de lange werkdagen.
We blijven nog maar even: er valt nog zoveel te beleven en te doen.
Maandag zit de zomervakantie van de meiden er hier weer op en gaan ze weer naar school.
Wij kunnen dan in huis schilderen.
4 脿 5 uur per dag.....馃槈
Fijne zondag!
Groetjes Jan en Renate
Heel veel (werk) plezier nog.
Groet vanuit een inmiddels lente -achtig Nederland 馃槈